Afscheid van een prachtig avontuur...
Blijf op de hoogte en volg Jenthé
25 Maart 2016 | België, Heistopden-Berg
Ik weet dat ik tegen iedereen heb gezegd dat ik pas op 1 april zou terugkeren naar België. Toch sta ik sinds enkele uurtjes opnieuw op Belgische bodem. Aangezien een vakantie naar Zanzibar ons werd afgeraden in deze periode (omwille van de verkiezingen), hebben we ervoor gekozen om een klein weekje vroeger huiswaarts te keren. Zanzibar was het enige dat nog op ons verlanglijstje stond. De andere avonturen hebben we allemaal kunnen beleven. Bovendien is the Baraa Primary School gesloten voor twee weken. De paasvakantie begint immers een weekje vroeger in Tanzania. Waarom dan huiswaarts keren? Heel simpel. We wilden een alternatief voor Zanzibar. Dat alternatief hebben we gevonden bij onze tweede thuis, Mallorca. Zaterdagmorgen verlaten we dus opnieuw België voor een week puur genieten in Santa Ponsa.
Onze allerlaatste dag in Tanzania was er eentje die we niet snel zullen vergeten. Eerst en vooral was er het afscheid. Ik haat afscheid nemen! Bovendien waren het stuk voor stuk fantastische mensen. Met de vrijwilligers van België hebben we reeds afgesproken om een sushidate in te plannen. Met Daria, een vrijwilligster uit Duitsland, spraken we af om samen naar Phantasialand te gaan. Het gedacht dat je deze mensen zal terugzien, maakt het afscheid iets draaglijker. Jammer genoeg moest ik ook afscheid nemen van enkele mensen die ik hoogstwaarschijnlijk niet meer zal zien. Als ik aan dit afscheid terugdenk, worden mijn ogen spontaan rood van emotie. Op het moment zelf besefte ik echter nog niet dat het einde van dit fantastische avontuur nabij was, waardoor alles droog is gebleven. Misschien komen de tranen later nog? Ik kan het allemaal nogal moeilijk omschrijven, maar dit was echt 'a once in a lifetime experience'. En wat voor eentje... Tanzania, you'll be missed!
Ten tweede zou het ook niet evident worden om thuis te geraken. We zouden immers moeten landen in Zaventem. Deze vlucht werd, omwille van de aanslagen, logischerwijs geannuleerd. Hierdoor ontstond er toch wel wat paniek. Ik had er geen probleem mee om langer in Tanzania te blijven, maar ik moest natuurlijk wel mijn vlucht naar Mallorca kunnen nemen op zaterdag. Gelukkig heb ik twee fantastische ouders, die na heel wat telefoneren en internetten onze vlucht hebben kunnen omboeken naar Keulen. Thanks for that! Verder vonden we daags voordien de vlucht van Mombasa naar Istanbul niet meer terug op de website van Turkish Airlines. Dubbele paniek. Uiteindelijk is ook dit in orde gekomen. Oef, eind goed al goed!
Intussen ben ik me volop opnieuw aan het aanpassen aan het leven in België. Ik ben benieuwd of ik nog iets of wat met de auto kan rijden. Ik zal in ieder geval geen voorbeeld moeten nemen aan de Dala Dala's in Tanzania. :D Verder was het al een tijdje geleden dat ik nog eens een blogbericht had geschreven. Dat komt omdat ik de laatste dagen heel weinig tijd heb gehad. Je kan hieronder lezen hoe dat komt. Ik zal mijn uiterste best doen om jullie nog een laatste avontuurlijk blogbericht te bezorgen. Geniet ervan!
Ik begin mijn blogbericht bij vorige week maandag. Ik kan al meteen zeggen dat dit geen topdag was. Een ziekenhuisbezoek van 4u heeft mijn dagje gevuld. We waren immers allemaal een beetje bezorgd om Sharis haar voet, die ze in het weekend had omgeslagen. We wilden eigenlijk vooral wat meer zekerheid over het probleem met die voet, zodat we er ook iets aan konden doen. Er stond immers nog veel op het programma. Verder was Sharis die nacht ziek geworden, waardoor de bezorgdheid nog wat vergroot werd. Intussen is haar voet volledig genezen. De ziektekiemen zijn nog niet volledig verdwenen. Een Belgische dokter zal wellicht wat meer verduidelijking kunnen geven. Met alle respect voor de Tanzaniaanse dokters weliswaar. Swat, die dag ben ik dus niet naar school geweest, omdat we pas om 15u thuis waren van het ziekenhuis. Verder valt er niet zoveel meer te vertellen over die dag. Een wasje en een plasje 's avonds stonden nog wel op het programma.
Dinsdag ben ik wel naar school geweest, terwijl Sharis nog een dagje thuis bleef om te rusten. Op school verliep alles zoals gewoonlijk. Ik moest het enkel doen zonder mijn fantastische working buddy, aangezien ook zij ziek in bed lag. In de namiddag heb ik, samen met Dan, enkele huisbezoeken voor sponsorkinderen gedaan. Ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb. Het maakt het sponsoren heel wat persoonlijker, aangezien je ook de ouders en de thuissituatie leert kennen en met je eigen ogen kan waarnemen. Bovendien word je geconfronteerd met de harde realiteit waarin deze kinderen moeten opgroeien. Voor mij wat dat een bevestiging dat ik wel degelijk een goede daad had gesteld.
Woensdag ben ik in de voormiddag naar school geweest, maar deze keer niet naar the Baraa Primary School. Samen met alle andere Belgische vrijwilligers en Daria bracht ik een bezoek aan 'Kennedy House', een Private School in Arusha. Wat een wereld van verschil. Ik denk dat zelfs heel wat Belgische scholen hier niet aan kunnen tippen. Om even een opsomming te maken van alle bezittingen van de school: prachtige leerkrachtenhuizen, een zwembad, sportvelden, een speeltuin, klaslokalen, een eetzaal, een keuken, een theaterzaal, een eigen schoolbus... Verder staat er als schoolreis vaak een uitstap naar Ngorongoro op het programma. Dat is wat anders dan een binnenspeeltuin hoor. :D Waar ik meest van onder de indruk was, was het inschrijvingsgeld. Om je kind op deze school te kunnen inschrijven, moet je jaarlijks zo'n 8000 euro neertellen, exclusief kosten voor uitstappen, voeding... Het was best wel de moeite om dit enorme contrast met the Baraa Primary School te leren kennen. In de namiddag ben ik nog wat op school gaan werken aan de daglijn voor SEN. Verder heb ik ook enkele afscheidskaartjes in elkaar gestoken, waar ik later die avond ook een persoonlijk tekstje in noteerde. Na school ben ik, samen met Sharis, ook nog enkele afscheidscadeautjes gaan kopen, om samen met de kaartjes af te geven.
Donderdag was mijn laatste kans om de kinderen van SEN te zien. Tijdens die voormiddag werden er vooral veel foto's getrokken. De Remedials gingen, zoals altijd, gewoon door. Om heel eerlijk te zijn, heb ik wel meer plezier gemaakt met de kinderen dan ze aan het werk te zetten. Oeps! De boog moet niet altijd gespannen staan zeker? :D Het was in ieder geval een zeer fijne dag. Ik ga de liefde en de aanwezigheid van hen toch wel missen.
In de namiddag heb ik opnieuw enkele huisbezoeken van sponsorkinderen gedaan. Eigenlijk was het de bedoeling dat we om 11u30 zouden vertrekken om Naomi, het sponsorkindje van mijn ouders, te bezoeken. Dan, de man die de huisbezoeken regelt, was echter, zoals wel vaker, veel te laat aangekomen op school. Uiteindelijk vertokken we meer dan een uur te laat. Voor mij was dat niet zo'n ramp. Voor Naomi aanvankelijk ook niet. Ik heb haar immers bezig gehouden door haar enkele dingen te laten knutselen. Na een klein uur begon ze echter honger te krijgen en moe te worden. Ik begreep haar wel. Normaal gezien was ze al thuis geweest, waar ze eten zou krijgen en een dutje zou kunnen doen. De traantjes vloeiden dan ook rijkelijk toen we bij haar huisje aankwamen. Het arme dutske was helemaal uitgeput. Gelukkig heb ik op het einde nog een dikke knuffel gekregen. Verder heb ik ook Jofrey, het sponsorkindje van mijn oma, bezocht. Hij is de zoon van de kuisvrouw in het vrijwilligershuis. Het was zeer fijn om hem eens te bezoeken. Er hing een warme sfeer in het gezin. Ze waren allemaal enorm dankbaar. Na dit huisbezoek ben ik huiswaarts gekeerd. Twee minuten later ben ik opnieuw vertrokken richting Kelvin, mijn eigen sponsorkindje. Ik had hem reeds dinsdag thuis bezocht, maar wou hem graag nog een kleinigheidje geven. Het huisbezoek was trouwens zeer fijn. Hij woont bij zijn oma, een zeer lieve en dankbare mevrouw. Dit huisbezoek vond ik het fijnste om te doen. Misschien ook stiekem omdat het mijn eigen sponsorkindje is? Swat, na enkele minuten had de piki piki mij afgezet aan het huis van Kelvin. Daar heb ik hem een zak met enkele T-shirts, suiker, rijst, zeep, een foto en thee gegeven. De dankbaarheid van de oma gaf een fantastisch gevoel.
's Avonds stond er een afscheidsetentje in Picasso op het programma, samen met alle andere vrijwilligers van the Baraa Primary School. Het was ongetwijfeld het leukste etentje dat ik in die twee maanden tijd heb gehad. Er werd veel gelachen. Het eten was opnieuw overheerlijk. Topavond! En het was nog niet gedaan... Nadien zijn we nog wat gaan vieren in Via Via. De Karaoke en het gezelschap maakten de avond compleet. Om 2u was ik de muziek wel een beetje beu en heeft Emmanuel Sharis en mij thuis afgezet. Van hem hebben we toen ook afscheid moeten nemen. Ik denk dat ik kan stellen dat het mijn beste Tanzaniaanse vriend was. Flirterboy, dat wel, maar zeer fijne jongen. :D
Vrijdag was het dan zover, mijn allerlaatste schooldag in Tanzania. Opnieuw afscheid nemen van enkele mensen. Samen met Daria hadden we een afscheidstaart gekocht, om alle vrijwilligers te trakteren op een overheerlijk stukje. Verder hebben we, zoals de traditie voorschrijft in de school, een Masai-doek gekregen. Ik kan u één ding zeggen: veeeeeel te warm! Het is natuurlijk wel fijn om zo'n cadeautje te krijgen. We hebben allemaal samen de schooldag afgesloten door enkele dingen te schilderen in het klaslokaal van Pre-Awali. Zo maakten we de getallen, de klinkers en de kleuren. Dit laatste deden we op een leuke manier. De namen van de kleuren werden telkens in het Engels en het Swahili op de muur geschreven in de bijpassende kleur. Nadien mocht iedere vrijwilliger zijn handafdruk boven één van die namen plaatsen. Het kunstwerk werd volledig afgewerkt door onze namen in de handen te schrijven. Leuk idee. Ze zullen ons daar niet snel vergeten in de school. :D 's Avonds stond er nog een etentje bij Denise thuis op het programma. Wat een fijne avond seg! Het is en blijft een topvrouw. Onze karakters matchten zo goed, dat we uren konden praten. Dat hebben we dan ook regelmatig gedaan gedurende die twee maanden. Naast de gezelligheid, maakten de gigantische zelfgemaakte hamburgers het etentje gewoonweg af. Toch wel één van de leukste avonden! Na het etentje heb ik mijn koffers reeds gepakt, zodat ik optimaal kon genieten van mijn laatste dag in Tanzania. Verder maakte ik ook mijn koffer voor de safari. De volgende morgen zouden we immers richting Serengeti vertrekken.
De volgende morgen lag iedereen nog in bed toen de taxi ons kwam oppikken. Chris, de man die voor ons de safari had geregeld, had ons verteld dat we om 7u30 zouden opgepikt worden. De taxi was echter een uur te vroeg. Oeps! Snel klaarmaken dan maar. Achja, beter te vroeg dan te laat zeker? We zijn uiteindelijk om 7u30 vertrokken voor een vierdaagse safari: drie dagen Serengeti en één dag Ngorongoro. In ieder geval: de safari was een topper. Het eten was fantastisch, de gids/chauffeur was fantastisch en de ritjes doorheen de parken waren succesvol. Ik denk dat we zowat alle dieren hebben gezien die we konden zien. Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad aan uren in een auto te zitten. Ik was heel de tijd op zoek naar dieren. Wanneer iemand dan uiteindelijk een dier kon spotten, stond ik als een klein kind te springen in de safariauto. Eigenlijk wel een beetje belachelijk, aangezien ik de meeste dieren al wel eens in de zoo gezien heb. Toch is dit anders. Dieren zien in de bloeiende natuur blijft uniek en fantastisch om te zien. Het moeilijkste dier om te spotten was een luipaard. Na drie dagen zoeken hebben we er toch eentje gevonden. Om het feestje helemaal compleet te maken: de laatste dag zagen we er nog eentje van heel dichtbij op de terugweg van Ngorongoro naar huis. Prachtig beest, maar ik zou het toch niet graag tegenkomen. :D Tijdens deze safari heb ik mij toch opnieuw een beetje overtroffen. We sliepen immers in tenten op een camping. Dit is iets wat ik nooit eerder had gedaan, al zeker niet tussen de wilde dieren. Het was eigenlijk best nog wel leuk, zeker als je weet dat ik een grote schrikschijter ben. Tijdens de nachten in Serengeti kregen we bezoek van enkele hyena's. Althans, dat maakte de gids ons toch wijs. Gelukkig waren deze beestjes niet geïnteresseerd in mijn vlees. :D In Ngorongoro kregen we bezoek van enkele buffels. Dit hebben de andere meiden met hun eigen ogen waargenomen. Een van de buffels had het een beetje gemunt op onze tent. Hij ging aan de haal met een touw, waarmee je de tent kan aanspannen. Gevolg: een gat erin. Achja, we waren zelf nog heel en we hebben het uiteindelijk toch aangedurfd om naar de toiletten te stappen. Wat ben ik toch avontuurlijk. :D
Tot zover mijn laatste dagen in Tanzania. Het was een fantastisch avontuur. Zoals ik eerder al zei, kan ik heel moeilijk omschrijven wat deze belevenis met mij gedaan heeft. Ik ben mijn hart gewoonweg verloren in Tanzania. Het deed en doet nog steeds pijn om afscheid te nemen van dit prachtige land. Ik heb geen minuut spijt gehad dat ik voor dit avontuur heb gekozen. Om af te sluiten wil ik graag iedereen bedanken om dit avontuur mogelijk te maken voor mij en mee kleur te geven. Duizendmaal dank!
Liefs
Jenthé
Onze allerlaatste dag in Tanzania was er eentje die we niet snel zullen vergeten. Eerst en vooral was er het afscheid. Ik haat afscheid nemen! Bovendien waren het stuk voor stuk fantastische mensen. Met de vrijwilligers van België hebben we reeds afgesproken om een sushidate in te plannen. Met Daria, een vrijwilligster uit Duitsland, spraken we af om samen naar Phantasialand te gaan. Het gedacht dat je deze mensen zal terugzien, maakt het afscheid iets draaglijker. Jammer genoeg moest ik ook afscheid nemen van enkele mensen die ik hoogstwaarschijnlijk niet meer zal zien. Als ik aan dit afscheid terugdenk, worden mijn ogen spontaan rood van emotie. Op het moment zelf besefte ik echter nog niet dat het einde van dit fantastische avontuur nabij was, waardoor alles droog is gebleven. Misschien komen de tranen later nog? Ik kan het allemaal nogal moeilijk omschrijven, maar dit was echt 'a once in a lifetime experience'. En wat voor eentje... Tanzania, you'll be missed!
Ten tweede zou het ook niet evident worden om thuis te geraken. We zouden immers moeten landen in Zaventem. Deze vlucht werd, omwille van de aanslagen, logischerwijs geannuleerd. Hierdoor ontstond er toch wel wat paniek. Ik had er geen probleem mee om langer in Tanzania te blijven, maar ik moest natuurlijk wel mijn vlucht naar Mallorca kunnen nemen op zaterdag. Gelukkig heb ik twee fantastische ouders, die na heel wat telefoneren en internetten onze vlucht hebben kunnen omboeken naar Keulen. Thanks for that! Verder vonden we daags voordien de vlucht van Mombasa naar Istanbul niet meer terug op de website van Turkish Airlines. Dubbele paniek. Uiteindelijk is ook dit in orde gekomen. Oef, eind goed al goed!
Intussen ben ik me volop opnieuw aan het aanpassen aan het leven in België. Ik ben benieuwd of ik nog iets of wat met de auto kan rijden. Ik zal in ieder geval geen voorbeeld moeten nemen aan de Dala Dala's in Tanzania. :D Verder was het al een tijdje geleden dat ik nog eens een blogbericht had geschreven. Dat komt omdat ik de laatste dagen heel weinig tijd heb gehad. Je kan hieronder lezen hoe dat komt. Ik zal mijn uiterste best doen om jullie nog een laatste avontuurlijk blogbericht te bezorgen. Geniet ervan!
Ik begin mijn blogbericht bij vorige week maandag. Ik kan al meteen zeggen dat dit geen topdag was. Een ziekenhuisbezoek van 4u heeft mijn dagje gevuld. We waren immers allemaal een beetje bezorgd om Sharis haar voet, die ze in het weekend had omgeslagen. We wilden eigenlijk vooral wat meer zekerheid over het probleem met die voet, zodat we er ook iets aan konden doen. Er stond immers nog veel op het programma. Verder was Sharis die nacht ziek geworden, waardoor de bezorgdheid nog wat vergroot werd. Intussen is haar voet volledig genezen. De ziektekiemen zijn nog niet volledig verdwenen. Een Belgische dokter zal wellicht wat meer verduidelijking kunnen geven. Met alle respect voor de Tanzaniaanse dokters weliswaar. Swat, die dag ben ik dus niet naar school geweest, omdat we pas om 15u thuis waren van het ziekenhuis. Verder valt er niet zoveel meer te vertellen over die dag. Een wasje en een plasje 's avonds stonden nog wel op het programma.
Dinsdag ben ik wel naar school geweest, terwijl Sharis nog een dagje thuis bleef om te rusten. Op school verliep alles zoals gewoonlijk. Ik moest het enkel doen zonder mijn fantastische working buddy, aangezien ook zij ziek in bed lag. In de namiddag heb ik, samen met Dan, enkele huisbezoeken voor sponsorkinderen gedaan. Ik ben heel blij dat ik dit gedaan heb. Het maakt het sponsoren heel wat persoonlijker, aangezien je ook de ouders en de thuissituatie leert kennen en met je eigen ogen kan waarnemen. Bovendien word je geconfronteerd met de harde realiteit waarin deze kinderen moeten opgroeien. Voor mij wat dat een bevestiging dat ik wel degelijk een goede daad had gesteld.
Woensdag ben ik in de voormiddag naar school geweest, maar deze keer niet naar the Baraa Primary School. Samen met alle andere Belgische vrijwilligers en Daria bracht ik een bezoek aan 'Kennedy House', een Private School in Arusha. Wat een wereld van verschil. Ik denk dat zelfs heel wat Belgische scholen hier niet aan kunnen tippen. Om even een opsomming te maken van alle bezittingen van de school: prachtige leerkrachtenhuizen, een zwembad, sportvelden, een speeltuin, klaslokalen, een eetzaal, een keuken, een theaterzaal, een eigen schoolbus... Verder staat er als schoolreis vaak een uitstap naar Ngorongoro op het programma. Dat is wat anders dan een binnenspeeltuin hoor. :D Waar ik meest van onder de indruk was, was het inschrijvingsgeld. Om je kind op deze school te kunnen inschrijven, moet je jaarlijks zo'n 8000 euro neertellen, exclusief kosten voor uitstappen, voeding... Het was best wel de moeite om dit enorme contrast met the Baraa Primary School te leren kennen. In de namiddag ben ik nog wat op school gaan werken aan de daglijn voor SEN. Verder heb ik ook enkele afscheidskaartjes in elkaar gestoken, waar ik later die avond ook een persoonlijk tekstje in noteerde. Na school ben ik, samen met Sharis, ook nog enkele afscheidscadeautjes gaan kopen, om samen met de kaartjes af te geven.
Donderdag was mijn laatste kans om de kinderen van SEN te zien. Tijdens die voormiddag werden er vooral veel foto's getrokken. De Remedials gingen, zoals altijd, gewoon door. Om heel eerlijk te zijn, heb ik wel meer plezier gemaakt met de kinderen dan ze aan het werk te zetten. Oeps! De boog moet niet altijd gespannen staan zeker? :D Het was in ieder geval een zeer fijne dag. Ik ga de liefde en de aanwezigheid van hen toch wel missen.
In de namiddag heb ik opnieuw enkele huisbezoeken van sponsorkinderen gedaan. Eigenlijk was het de bedoeling dat we om 11u30 zouden vertrekken om Naomi, het sponsorkindje van mijn ouders, te bezoeken. Dan, de man die de huisbezoeken regelt, was echter, zoals wel vaker, veel te laat aangekomen op school. Uiteindelijk vertokken we meer dan een uur te laat. Voor mij was dat niet zo'n ramp. Voor Naomi aanvankelijk ook niet. Ik heb haar immers bezig gehouden door haar enkele dingen te laten knutselen. Na een klein uur begon ze echter honger te krijgen en moe te worden. Ik begreep haar wel. Normaal gezien was ze al thuis geweest, waar ze eten zou krijgen en een dutje zou kunnen doen. De traantjes vloeiden dan ook rijkelijk toen we bij haar huisje aankwamen. Het arme dutske was helemaal uitgeput. Gelukkig heb ik op het einde nog een dikke knuffel gekregen. Verder heb ik ook Jofrey, het sponsorkindje van mijn oma, bezocht. Hij is de zoon van de kuisvrouw in het vrijwilligershuis. Het was zeer fijn om hem eens te bezoeken. Er hing een warme sfeer in het gezin. Ze waren allemaal enorm dankbaar. Na dit huisbezoek ben ik huiswaarts gekeerd. Twee minuten later ben ik opnieuw vertrokken richting Kelvin, mijn eigen sponsorkindje. Ik had hem reeds dinsdag thuis bezocht, maar wou hem graag nog een kleinigheidje geven. Het huisbezoek was trouwens zeer fijn. Hij woont bij zijn oma, een zeer lieve en dankbare mevrouw. Dit huisbezoek vond ik het fijnste om te doen. Misschien ook stiekem omdat het mijn eigen sponsorkindje is? Swat, na enkele minuten had de piki piki mij afgezet aan het huis van Kelvin. Daar heb ik hem een zak met enkele T-shirts, suiker, rijst, zeep, een foto en thee gegeven. De dankbaarheid van de oma gaf een fantastisch gevoel.
's Avonds stond er een afscheidsetentje in Picasso op het programma, samen met alle andere vrijwilligers van the Baraa Primary School. Het was ongetwijfeld het leukste etentje dat ik in die twee maanden tijd heb gehad. Er werd veel gelachen. Het eten was opnieuw overheerlijk. Topavond! En het was nog niet gedaan... Nadien zijn we nog wat gaan vieren in Via Via. De Karaoke en het gezelschap maakten de avond compleet. Om 2u was ik de muziek wel een beetje beu en heeft Emmanuel Sharis en mij thuis afgezet. Van hem hebben we toen ook afscheid moeten nemen. Ik denk dat ik kan stellen dat het mijn beste Tanzaniaanse vriend was. Flirterboy, dat wel, maar zeer fijne jongen. :D
Vrijdag was het dan zover, mijn allerlaatste schooldag in Tanzania. Opnieuw afscheid nemen van enkele mensen. Samen met Daria hadden we een afscheidstaart gekocht, om alle vrijwilligers te trakteren op een overheerlijk stukje. Verder hebben we, zoals de traditie voorschrijft in de school, een Masai-doek gekregen. Ik kan u één ding zeggen: veeeeeel te warm! Het is natuurlijk wel fijn om zo'n cadeautje te krijgen. We hebben allemaal samen de schooldag afgesloten door enkele dingen te schilderen in het klaslokaal van Pre-Awali. Zo maakten we de getallen, de klinkers en de kleuren. Dit laatste deden we op een leuke manier. De namen van de kleuren werden telkens in het Engels en het Swahili op de muur geschreven in de bijpassende kleur. Nadien mocht iedere vrijwilliger zijn handafdruk boven één van die namen plaatsen. Het kunstwerk werd volledig afgewerkt door onze namen in de handen te schrijven. Leuk idee. Ze zullen ons daar niet snel vergeten in de school. :D 's Avonds stond er nog een etentje bij Denise thuis op het programma. Wat een fijne avond seg! Het is en blijft een topvrouw. Onze karakters matchten zo goed, dat we uren konden praten. Dat hebben we dan ook regelmatig gedaan gedurende die twee maanden. Naast de gezelligheid, maakten de gigantische zelfgemaakte hamburgers het etentje gewoonweg af. Toch wel één van de leukste avonden! Na het etentje heb ik mijn koffers reeds gepakt, zodat ik optimaal kon genieten van mijn laatste dag in Tanzania. Verder maakte ik ook mijn koffer voor de safari. De volgende morgen zouden we immers richting Serengeti vertrekken.
De volgende morgen lag iedereen nog in bed toen de taxi ons kwam oppikken. Chris, de man die voor ons de safari had geregeld, had ons verteld dat we om 7u30 zouden opgepikt worden. De taxi was echter een uur te vroeg. Oeps! Snel klaarmaken dan maar. Achja, beter te vroeg dan te laat zeker? We zijn uiteindelijk om 7u30 vertrokken voor een vierdaagse safari: drie dagen Serengeti en één dag Ngorongoro. In ieder geval: de safari was een topper. Het eten was fantastisch, de gids/chauffeur was fantastisch en de ritjes doorheen de parken waren succesvol. Ik denk dat we zowat alle dieren hebben gezien die we konden zien. Ik heb nog nooit zoveel plezier gehad aan uren in een auto te zitten. Ik was heel de tijd op zoek naar dieren. Wanneer iemand dan uiteindelijk een dier kon spotten, stond ik als een klein kind te springen in de safariauto. Eigenlijk wel een beetje belachelijk, aangezien ik de meeste dieren al wel eens in de zoo gezien heb. Toch is dit anders. Dieren zien in de bloeiende natuur blijft uniek en fantastisch om te zien. Het moeilijkste dier om te spotten was een luipaard. Na drie dagen zoeken hebben we er toch eentje gevonden. Om het feestje helemaal compleet te maken: de laatste dag zagen we er nog eentje van heel dichtbij op de terugweg van Ngorongoro naar huis. Prachtig beest, maar ik zou het toch niet graag tegenkomen. :D Tijdens deze safari heb ik mij toch opnieuw een beetje overtroffen. We sliepen immers in tenten op een camping. Dit is iets wat ik nooit eerder had gedaan, al zeker niet tussen de wilde dieren. Het was eigenlijk best nog wel leuk, zeker als je weet dat ik een grote schrikschijter ben. Tijdens de nachten in Serengeti kregen we bezoek van enkele hyena's. Althans, dat maakte de gids ons toch wijs. Gelukkig waren deze beestjes niet geïnteresseerd in mijn vlees. :D In Ngorongoro kregen we bezoek van enkele buffels. Dit hebben de andere meiden met hun eigen ogen waargenomen. Een van de buffels had het een beetje gemunt op onze tent. Hij ging aan de haal met een touw, waarmee je de tent kan aanspannen. Gevolg: een gat erin. Achja, we waren zelf nog heel en we hebben het uiteindelijk toch aangedurfd om naar de toiletten te stappen. Wat ben ik toch avontuurlijk. :D
Tot zover mijn laatste dagen in Tanzania. Het was een fantastisch avontuur. Zoals ik eerder al zei, kan ik heel moeilijk omschrijven wat deze belevenis met mij gedaan heeft. Ik ben mijn hart gewoonweg verloren in Tanzania. Het deed en doet nog steeds pijn om afscheid te nemen van dit prachtige land. Ik heb geen minuut spijt gehad dat ik voor dit avontuur heb gekozen. Om af te sluiten wil ik graag iedereen bedanken om dit avontuur mogelijk te maken voor mij en mee kleur te geven. Duizendmaal dank!
Liefs
Jenthé
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
