Pole-pole is my new lifestyle

Begrijp mij niet verkeerd beste vriendjes en vriendinnetjes, ik lig niet heel de tijd met mijn beentjes in de lucht, integendeel. Ik heb mij gewoon aangepast aan de Tanzaniaanse levensstijl. Hakuna matata en pole-pole. Jullie mogen het zelf proberen te vertalen. ;)

Op school gaat het heel goed. De komst van Hanne kwam als geroepen. Samen kan je immers nog steeds meer bereiken dan alleen. We zijn op dit moment druk bezig met het maken van didactische materialen en het uitwerken van nuttige remedials. We hebben dan ook besloten om wekelijks een 'nieuw' getal aan te leren tijdens de remedials van rekenen. Deze week zijn we gestart met het getal 1. Jullie mogen hier gerust jullie voorhoofd bij fronsen. Ik moest zelf ook even slikken toen ik begon aan te voelen dat zelfs deze leerstof voor de meeste leerlingen te hoog gegrepen is. Hanne en ik vinden het nu vooral belangrijk dat de kindjes de waarde van de getallen leren begrijpen. Dat is ook meteen de reden waarom we voor deze aanpak gekozen hebben. Op dit moment zie ik nog te vaak papegaaien, die gedrild tot tien hebben leren tellen. Swat, in mijn achterhoofd zit nog steeds het volgende zinnetje: elke stapje voorwaarts, is een stapje in de goede richting. Dat is een slogan die als het ware boven mijn bed hangt.

En of we deze week enkele stapjes voorwaarts hebben gezet. De remedials waren in mijn ogen reeds een succes. Op naar getal 2. ;) Verder ben ik ook enorm tevreden over de vergadering met de SEN-leerkrachten. Susan vroeg mij voor aanvang van deze vergadering of ik ze wilde leiden. Mijn haar kwam bijna recht omhoog. Ik dacht al meteen: 'Omaai, omaai, en dat met mijn English with hair on.'. Ik heb het toch maar mooi gedaan. Tijdens de vergadering werden er reeds enkele interieurgerichte suggesties voorgesteld, waar de SEN-leerkrachten - tot mijn grote vreugde - heel enthousiast over waren. De suggesties werden door de SEN-leerkrachten zelfs aangevuld met eigen suggesties. Happy me! :) Het is wel een beetje jammer dat ik nog niet de kans heb gekregen om mijn eigen klasgerichte suggesties aan de SEN-leerkrachten voor te stellen. Na een klein uurtje vergaderen was het immers tijd om af te ronden. Als het nog tien minuten langer had geduurd, waren de SEN-leerkrachten wellicht in slaap gevallen. Of toch bijna. ;)

Tot zover het schoolse nieuws. Hebben jullie nog zin in avontuurlijk nieuws? Ja? Neen? Lees het toch maar! Het was namelijk weer de moeite. Patat, 5u30, daar ging onze wekker af. En dat in het weekend seg. 'Komaan Jenthé, strek uw beentjes eens en spring uit uw bed.' Hoewel het geen geweldige sprong was, stond ik twee minuten later wel in de badkamer met mijn slaapkop. Wat water in mijn gezicht, een heerlijke kom cornflakes en iets dat op ochtendgymnastiek leek, hebben er wel voor gezorgd dat ik rond 6u30, samen met alle andere vrijwilligers uit het vrijwilligershuis, met fitte beentjes klaarstond om aan dit avontuur te beginnen. Over die fitte beentjes valt nog te discussiëren. Maar toch: ready, set, go!

We namen eerst met z'n allen de Dala Dala tot aan het busstation in Arusha. Daar zouden we de andere meisjes (nog twee andere vrijwilligers van Baraa Primary School en enkele van hun huisgenoten) ontmoeten. Jackie had op voorhand ook een gids voor ons geregeld, Anthony, die samen met ons naar Moshi zou rijden. Ze vond immers dat het anders allemaal wat te overweldigend kon worden voor ons. Ale man, hoe moeilijk kan het zijn om een bus te nemen? Die gedachte verdween al snel toen we aankwamen aan de bushalte. Na 15 seconden stonden er al tien buschauffeurs rond ons hoofd te kakelen. Tussen al die kakelende kippen moest ik proberen om onze gids te bellen. Dat lukte uiteindelijk na vijf minuten proberen. Het probleem was echter dat ik hem in dat kippenhok niet kon verstaan. Gelukkig was er een vriendelijke Tanzaniaanse man die voor ons in het Swahili kon uitleggen waar wij ons ergens bevonden. Opdracht deels geslaagd. Vijf minuten voor het vertrek van onze bus kwam Anthony daar gelukkig aan. Goed voor ons, wat minder goed voor hem. Nu begonnen al die kippen immers tegen hem te kakelen. Uiteindelijk zijn we één van die kakelende kippen gevolgd naar de juiste bus richting Moshi. Oef, opdracht volledig geslaagd. En weg waren we.

Het was een lange busrit richting Moshi, wel twee uur. Aanvankelijk genoot ik van het uitzicht. Man, dat blijft toch wel indrukwekkend om te zien. Na een klein uurtje begon ik stilletjes aan in te dommelen. Net op dat moment begon Anthony tegen mij te praten. Doeme seg, daar ging mijn dutje. Achja, ik heb er geen spijt van gehad. Hij heeft mij heel wat interessante weetjes verteld. Wisten jullie trouwens dat er enkel jacht gemaakt wordt op hyena's? Ze worden niet opgegeten, omdat er een soort van giftige stof in hun lichaam zit. Cool he? Aleja, dat vond ik toch. :D Na heel wat animaltalk en andere talk, kwam onze bus aan in Moshi. Daar werden we opgewacht door Elisante, de andere gids waar ik de trip mee geregeld had. Hij had voor ons reeds een volledig lege Dala Dala geregeld. Dat was ook nodig met vijftien man. Na een kleine kennismaking vertrokken we opnieuw voor een dertigtal minuten buszitten richting Materuni Village. Slapen was deze keer onmogelijk. Kennen jullie zo'n trilplaat in de fitness? Daar kon je de weg op het einde mee vergelijken. Bovendien was het nog eens serieus bergop op bepaalde momenten. Ik dacht soms dat we niet zouden boven geraken. Het is de Dala Dala uiteindelijk toch gelukt. Rond 10u kwamen we aan in Materuni Village, waar we opnieuw getrakteerd werden op een prachtig uitzicht.

Na wat financiële regelingen, vertrokken we even later richting de watervallen. De weg was aanvankelijk heel de tijd bergaf. Onderweg zijn we een Albino kindje tegengekomen. Ik had nog nooit een Albino in het echt gezien. Aangezien het hier vaak nog gezien wordt als een schande, is het hier bovendien ook vrij zeldzaam. Verder heb ik mij onderweg ook een goedkoop aroma, goedkope koffie en een passievrucht aangeschaft. Daar hebben de Eucalyptusbomen, het citroengras, de koffiebomen en de passievruchtbomen voor gezorgd. ;) I love trees. Het laatste stukje was een pittig stukje bergop. We konden de watervallen toen al van op een afstand zien. Ze waren ronduit prachtig. Drie keer zo breed en twee keer zo hoog als die van Arusha. Gelukkig hebben we die als eerste gedaan. Anders zouden we enorm teleurgesteld geweest zijn na het zien van deze watervallen. Na een uitgebreide fotoshoot en een koud badje van twee andere vrijwilligers, gingen we terug op weg. Ik was enigszins blij. Er stond immers een stevig windje, dat bovendien het water van de watervallen liet meewaaien richting ons. Brrrr! Ik heb er dan ook een beetje keelpijn aan overgehouden. Gelukkig heb ik een uitgebreide EHBO-kit meegebracht uit België. Danku mama. ;)

Bon, waar was ik? Ahja, we gingen terug op weg. Het was intussen reeds middag. Mijn maag begon al serieus te grollen. Gelukkig waren we op weg naar Mama Agnes' Camp site, waar de maaltijd voor ons zou klaarstaan. De weg daar naartoe was opnieuw moordend. Zo goed als heel de tijd stijl bergop. Op een gegeven moment zei de gids: 'Hier is het'. Ik was zo blij als iets. Hij bedoelde het echter als een grapje. We moesten gewoon langs daar passeren. Niet grappig! Met de tanden op elkaar heb ik het laatste stukje overwonnen. Uitgeteld heb ik mij op de Camp site een - niet zo comfortabel - houten cilindervormig stoeltje uitgekozen. Swat, hard of zacht, het maakte mij niet zoveel uit. Zolang ik maar kon zitten of liggen om uit te rusten. Die middagmaaltijd kon het maar beter waard zijn... Dat was het ook. We kregen lokaal eten voorgeschoteld. Het was best wel lekker. Als ik eerlijk mag zijn, zagen sommige schotels er wel uit alsof ze al een keertje gegeten waren. Voor de mensen die mij kennen: ik heb mij dus serieus overtroffen. Ik ben wel heel blij dat we eens echt lokaal eten hebben kunnen proeven. Wat we kregen voorgeschoteld, kunnen jullie 'bewonderen' op mijn foto's op Facebook. Opgepast: niet voor gevoelige kijkers. :D

Na deze heerlijke maaltijd ging onze toer verder met het maken van koffie. Daarvoor moesten we ons gelukkig maar 20 meter verplaatsen. Oef! Deze coffee-experience was er eentje om 'u' tegen te zeggen. Het was enorm leerrijk om het proces van koffieboon tot echte koffie te zien. We werden bovendien ook zelf betrokken bij het maken van die koffie. Terwijl werden er ook enkele plaatselijke liedjes gezongen. Dit is een traditie van de plaatselijke bevolking, die gebruikt wordt om elkaar te motiveren. Superleuk! Op een gegeven moment stond ik op het ritme van deze muziek de koffiebonen fijn te stampen met een lange stok. Aleja, met mijn kracht heb ik wellicht maar 5 van de 200 koffiebonen kunnen fijnstampen. Het proces van het maken van koffie heb ik volledig vastgelegd op camera. Het is voor jullie misschien interessanter om ook dit op de foto's waar te nemen. Toen de koffie klaar was, mochten we natuurlijk ook eens proeven. Hier heb ik mij voor de tweede keer overtroffen. Thuis drink ik nooit koffie. Uit respect heb ik het hier wel geprobeerd. Het was eigenlijk behoorlijk lekker. Ik heb er wel een halve kilo suiker in gekapt. :D

Na deze ervaring gingen we opnieuw richting onze Dala Dala. Onderweg zijn we nog een keertje gestopt om bij de lokale bevolking bananenbier te proeven. En jawel beste mensen, hier heb ik mij voor de derde keer overtroffen. De traditie schrijft voor dat iedereen het bananenbier uit één emmertje moet drinken. Diegene die het bananenbier gemaakt heeft, moet als eerste proeven. Met alle respect, maar het bananenbier zag er echt uit als (en we zullen het nog proper zeggen) braaksel. Jammer genoeg smaakte het ook zo. Achja, het kan niet allemaal lekker zijn zeker? Ik heb het alleszins toch geprobeerd.

Op het laatste stukje richting de Dala Dala zijn we nog een allerlaatste keer gestopt bij een boompje. Ik noem het de drugsboom. De bladeren worden gebruikt door de plaatselijke bevolking om te roken. De gids vertelde dat het net als Marihuana is en dat je er twee dagen high van bent. Ik ben er dan ook wijselijk afgebleven. Ik heb namelijk niet de behoefte om twee dagen in fantasieland te vertoeven. :p Wat hebben die Tanzanianen trouwens met bomen. Ze worden werkelijk voor alles gebruikt. :D Swat, dit was meteen het einde van dit avontuur.

Om 17u vertrokken we terug richting het vrijwilligershuis, waar we, na de lange busritten, om 19u30 aankwamen. Thuis heb ik nog snel een stevig roerei (lees: drie eieren) opgegeten als avondeten. Nadien heb ik een filmpje opgezet, waarbij ik uitgeteld bij in slaap gevallen ben. En... ik heb mooi klokje rond geslapen. Het was blijkbaar nog eens nodig. Nu ben ik zeker klaar voor een nieuwe schoolweek. Maar eerst nog genieten van vandaag. Relax, take it easy!

Dikke kussen!

Jenthé