My name is not mzungu, my name is Jenthé!

Sunday, lazy day? Niet echt... Drie zakken vol met was staan vandaag op het programma, alsook wat schoolwerk. Vandaag blijven we dus in en rond het huis. Als ik eerlijk mag zijn: het is nodig. Mijn bovenbenen zijn zo stijf, dat ik liefst gewoon heel de dag niet van mijn stoel zou moeten afkomen. Hoe dat komt, kan je zo dadelijk hieronder lezen.

Ik kan misschien best eerst de titel van mijn blogbericht verklaren. Als je rondloopt in Arusha - en ook op andere plaatsen - roept de plaatselijke bevolking altijd 'mzungu' naar jou, terwijl ze ook nog eens naar jou wijzen. Mzungu betekent blanke. Stel dat wij in België naar elke kleurling 'neger' zouden roepen, terwijl we er ook nog eens naar wijzen. Dat is gewoon ronduit onbeleefd. Wel, de plaatselijke bevolking denkt daar niet zo over. Achja, het zal wel wennen zeker? Gelukkig kan ik niet klagen over hun gastvrijheid. De meeste Tanzaniaanse mensen zijn immers behulpzaam.

Ik zal jullie vandaag iets vertellen over 'the cultural tour' en 'the Arusha Waterfalls'. Alvorens ik daarmee begin, wil ik nog graag even melden dat ik mijn foto's vanaf vandaag op Facebook zal posten. Het kost mij immers te veel tijd om de foto's op de blog te posten. Bovendien kan ik slechts 150 foto's op de blog posten, waardoor ik altijd een selectie moet maken.

Ok, 'the cultural tour' dus. Vrijdag zijn we in de voormiddag niet naar school geweest, omdat 'the cultural tour' op het programma stond. Deze tocht begon bij 'Onsea house' en eindigde bij 'Baraa Primary School'. 'Onsea house' is, kort omschreven, een belangrijke sponsor voor iThemba en 'Baraa Primary School'. Om 10u kwamen we dus aan bij 'Onsea house', waar de gids ons op sleeptouw nam. Het was de bedoeling dat we een kijkje gingen nemen in en rond de huisjes van de plaatselijke bevolking. Alvorens we hiermee van start gingen, zijn we eerst nog enkele producten, zoals bloem, rijst en zeep, gaan kopen in een lokaal winkeltje. Nadien zijn we enkele huisjes gaan bezoeken. Na elk bezoek gaven we telkens een product aan één van de inwoners van de huisjes.

Het viel mij vooral op dat de huisjes vaak maar even groot zijn dan de living van een doorsnee Vlaming. Als je weet dat elk huisje bewoond is door vijf of meer mensen, kan je wel raden dat het enorm krap is om hierin te leven. Het is ook vaak zo dat de vader het huis heeft verlaten, waardoor de moeder helemaal alleen voor al deze kinderen moet zorgen. Soms is de draagkracht van de moeder daardoor niet voldoende en moet één van de kinderen uit noodzaak naar een weeshuis.

Dergelijke huisjes bestaan meestal uit een zitruimte en één of meerdere slaapkamers. In één bed slapen vaak meerdere personen. In de huisjes is het altijd enorm donker. Niet alle huisjes zijn voorzien van ramen, waardoor er enkel licht naar binnen kan via de deuren. Als het 's avonds donker is, maken ze gebruik van een lamp, die aangestoken kan worden. De keuken is een aparte ruimte buiten. Sommige mensen hebben een 'overdekte' keuken. Anderen koken gewoon buiten in de tuin. Hun kookplaat bestaat uit drie stenen, waar ze de kookpotten op kunnen zetten. Tussen die drie stenen wordt er dan vuur gemaakt. Op die manier wordt het eten gemaakt. Heel wat gezinnen hebben ook een koe en één of meerdere geiten, die hen voorzien van voedsel. Er zijn ook gezinnen die zelf groenten of fruit kweken. Voor heel wat gezinnen is dit noodzakelijk, omdat er weinig of geen inkomen is.

De huisjes worden op een speciale manier gemaakt. Eerst worden er enkele putten gemaakt, waar ze rechtopstaande houten palen in kunnen plaatsen. Nadien worden deze houten palen aan elkaar vastgemaakt, door heel wat dunnere houten stokken op horizontale wijze met spijkers aan deze palen te bevestigen. De gaten die daardoor ontstaan, worden opgevuld met een soort moddermengsel. Nadien worden er enkele lagen aangebracht. Pittig detail: als het regent, verdwijnt de bovenste laag, waardoor de bevolking deze laag telkens opnieuw moet aanbrengen als het gestopt is met regenen.

Ik kan besluiten dat deze toer enorm ingrijpend, maar ook enorm boeiend was. Ik heb nu immers een beeld over de dagelijkse realiteit waarin deze mensen moeten leven. Als ik hier naar kijk, besef ik pas in wat voor een luxewereld wij eigenlijk leven, zelfs hier in het vrijwilligershuis. Beste mensen, laat het even bezinken.

Tijd voor iets aangenamer nieuws om te lezen. Gisteren zijn we met een hele bende 'the Arusha Waterfalls' gaan bezoeken. Geloof het of niet, het was afzien!!! We hebben in totaal zes uur gewandeld. Pas op, bergop en bergaf hé. De weg naar 'the Arusha Waterfalls' was heel de tijd bergop. Ik denk dat je je niet moest schamen als je af en toe een rustpauze nodig had. Af en toe waren er gelukkig ook wel wat vlakke stukken. Op deze weg heb ik ook een kameleon vastgehouden. Aan zijn zwarte kleur kon je zien dat hij dit niet zo fijn vond :D.

Het laatste stuk richting 'the Arusha Waterfalls' was enorm steil naar beneden. Gelukkig kregen we hierbij de hulp van de plaatselijke bevolking. Zij deden dit natuurlijk enkel om er iets mee te verdienen. Toch ben ik blij dat ik hulp kreeg. Alleen had het immers niet gelukt. Je liep soms echt naast de afgrond. Tijdens dit spannend avontuur heb ik twee apen gezien. Jammer genoeg waren ze niet zo fotogeniek... Tijdens het allerlaatste stukje wandelen, moesten we vaak een rivier oversteken, door over de grote stenen te wandelen.

Na een dikke drie uur wandelen, kwamen we eindelijk aan bij 'the Arusha Waterfalls'. Om eerlijk te zijn: het was mooi, maar het was het lange wandelen niet echt waard. De plaats was gelegen in een soort van regenwoud. Er was een klein plasje waar je in kon zwemmen. Ik heb mij aan dit koude water niet gewaagd. Wel ben ik, samen met enkele andere vrijwilligers en de gids, even naar boven geklommen, waar ik getrakteerd werd op een koude douche, afkomstig van de waterval. Verder hebben we hier vooral gerust en onze lunch verorberd.

Nadien zijn we terug huiswaarts gekeerd. Deze keer eerst het steile pad bergop. Mijn plaatselijke helper heeft me letterlijk al spurtend naar boven gesleurd. Ik was stikkapot, maar heb hem hier toch voor beloond met wat centjes. Tot slot nog het laatste stuk bergaf. Mijn benen zijn jou niet dankbaar! De constante druk op je spieren in je bovenbenen is even lastig als het bergop wandelen.

Tot zover mijn uitgebreide omschrijving van deze twee activiteiten. Ik ga nu stilletjes aan afsluiten. De drie zakken vol met was staan te wachten :(. Ik probeer vandaag nog de foto's op Facebook te posten.

Dikke kussen en tot hoors!

Jenthé